Ze bouwen geen woningen voor Eindhovenaren in Eindhoven.

Corona

Het wordt misschien een heel verhaal, en ik weet ook niet waar het heen gaat, maar ik moet het even kwijt.

Corona is bijna over. De maatregelen althans. We mogen weer hutjemutje. De sociale contacten kunnen weer aangetrokken worden. We gaan weer terug naar het normale leven.

Ik woon in Eindhoven en ik wil je graag even uitleggen wat het normale leven in Eindhoven precies is.
Ik kan je uren vervelen met verhalen over Eindhoven, hoe geweldig het is, waarom ik hier nog woon, wat het was en wat het wordt.
Maar eerst ga ik het hebben over wat het normale leven is en waar we in Eindhoven naar terug gaan.

Eindhovense

Ik heb een dochter van midden in de twintig. Eindhovense. In de tijd dat ze geboren moest worden woonde we in de Genderbeemd in Eindhoven. Omdat ze in een stuit lag moesten we naar het ziekenhuis voor de bevalling.
Het Maxima Medisch Centrum was het meest voor de hand liggend, maar dat hoorde bij Veldhoven.
Het Catharina ziekenhuis, waar ik ooit zelf als eerste patiëntje werd opgenomen, werd de geboorteplaats van mijn dochter.
Mijn dochter zit nu in de bloei van haar leven te verpieteren op een studentenkamer in het centrum van Eindhoven. Als je eenmaal volwassen bent wil je jezelf gaan ontwikkelen. Weg van je ouders, de grote boze wereld in. Als Eindhovense moet je jezelf dan inschrijven voor een woning en dan…

En dan helemaal niks. De woningen op de vrije markt zijn onbetaalbaar, kopen is geen optie. Zo worden op dit moment alle studentenkamers in Eindhoven vastgehouden door mensen die afgestudeerd zijn en geen woning kunnen vinden. Er zijn geen woningen voor Eindhovenaren meer in Eindhoven, dat is het gewone leven in Eindhoven.

Brainport

We zijn nu een Brainport maar hebben nog geen oplossing gevonden voor ons huisvesting probleem. Er wonen hier nu heel veel slimme mensen, van over de hele wereld. Die halen we hier naartoe om de slimste te zijn. Gastarbeiders. Toch? Nee, slimme mensen hebben onderling afgesproken slimmer met elkaar om te gaan. Belastingvoordeeltje hier, extraatje daar, en met zo’n bulk geld kun je huren, of zelfs kopen in Eindhoven. Het is de zoveelste golf van buitenaf die over Eindhoven rolt. En weer is Eindhoven er te laat bij. Er komen geen woningen voor Eindhovenaren meer in Eindhoven.

Ik ben van de generatie-X, geboren tussen 1964 en1977, net geen Boomer. En het was mijn generatie waarvoor wonen in Eindhoven al een probleem werd. De geboren Eindhovenaar, daar is nooit genoeg rekening mee gehouden. Tachtig procent van mijn generatiegenoten heeft zijn onafhankelijkheid buiten de stad gezocht. De wijken gebouwd om de geboorte van generatie-x op te vangen, kleuren langzaam donker en grijs. Oudere wijken worden afgebroken en als nieuw teruggebouwd. Maar de kans om tot een redelijk niveau te verdichten, meer woningen binnen de wijk te bouwen, laat Eindhoven aan zich voorbij gaan. Ik zou hier een rekensommetje kunnen doen, maar als slimste regio ga ik er vanuit dat het wel duidelijk is wat ik bedoel.
We bouwen geen woningen voor Eindhovenaren meer in Eindhoven.

Vroeger

Mijn moeder zette twee Eindhovenaren op de wereld in een flatje in de oude gracht. Mijn vader werkte bij Philips. In die tijd bouwde Eindhoven al te weinig woningen voor de Eindhovenaren maar lieten het over aan de bedrijven. Mijn vader kon verhuizen naar een huis met wel vier slaapkamers. Tuintje voor en achter, en plaats genoeg voor de auto. Mijn moeder was jonger dan mijn dochter nu is. Ze besloot vijf jaar later nog een poging te doen om na twee Eindhovenaren een Eindhovense op de wereld te zetten. Een poging, want ik kreeg er nog een broertje bij. Ook generatie-X, woont ook niet meer in Eindhoven.

Maar ik had het over mijn moeder. Mijn moeder is nu over de tachtig. Sinds enkele jaren weduwe en woont nu alleen in haar huis met vier slaapkamers, tuintje voor en achter, en voor de deur een auto die dertig kilometer in de maand rijd. In het rijtje huizen waar ze woont kent ze niemand meer. Alle Philips medewerkers zijn vertrokken en de huizen zijn vergeven aan allemaal nieuwe Eindhovenaren. Voor mijn moeder, geboren in de tweede wereld oorlog in Eindhoven, is haar huis haar veilige plek. Het stukje Eindhoven dat van haar is. Ze houdt haar tuintje netjes bij, veegt haar stoepje en kijkt in de avonduren TV met het volume op maximaal. Ze woont nu op eiland in Eindhoven. Ze heeft in de corona tijd minimale contacten gehad. Ze gaat nu terug naar het normale.

Eiland

En dit maakt me heel verdrietig. Wonende in Jagershoef gaat ze één keer in de week kaarten in de Tempel. Die wijk is één generatie jonger en daar wonen nog voldoende mensen die kunnen Rikken. Verder gaat ze één keer in de week naar haar zus, waar ze mee kan communiceren, wie ze begrijpt. Als PSV speelt komt haar zoon naar Eindhoven wat altijd gecombineerd wordt met een bezoek aan moeder. Een lichtpuntje in haar leven. Die eenzaamheid. Dat maakt me verdrietig.

Eindhoven heeft geen plaats meer voor haar ouderen, althans niet genoeg. We laten ze langer thuis zitten dan kunnen die mensen die hun verlieten om zelfstandig te worden weer voor haar zorgen en hebben wij als gemeente weinig kosten en verantwoordelijkheid. Mijn moeder huurt al vanaf de nieuwbouw de woning. Omgerekend zal ze zo’n 300.000 euro betaald hebben aan haar tussenwoning,(inclusief voor en achtertuin). Niet slecht voor een huis dat voor minder dan tien gezet is. De wijk zit vol kauwen, die wonen op de daken. Dat is lekker warm. Dus gaan ze nu de wijk renoveren. Nieuw dakje erop, nieuw tegeltje tegen de muur, de leuning bespugen en oppoetsen, asbest eruit en nieuwe Eindhovenaren erin. Let wel, we stookte nog een kolenkachel in dit huis toen we er kwamen wonen. Slimmer was geweest een gedeelte van de wijk te slopen en te verdichten voor de ouderen wijkbewoners, waar ze bij elkaar kunnen gaan wonen en elkaar kunnen leren rikken. Natuurlijke doorstroming in de wijk.

Generatiekloof

Ondertussen houdt ze een woning bezet met drie lege slaapkamers, een opzichtelijk goed bijgehouden voortuintje en een leeg schuurtje achter op de plaats net zo groot als de woonruimte van mijn dochter, zonder kinderen of eigen voordeur.
Twee Eindhovense, twee generaties, twee werelden. Zelfde probleem, zelfde stad.

Snappie

Dit is hun normale leven in Eindhoven. En die eenzaamheid onder anderen door het verkeerd bouwen, moet opgelost worden, en snel.
Ik snap de fietsbruggen en tunnels, vergroening, design kunst en parken.
Ik snap de campus, het openbaar vervoer en de verduurzaming.
We proberen de leefbaarheid terug te brengen in de stad waarin onze voorgangers gefaald of verkeerd gegokt hebben.
Ik snap dat ik voor de luxe betaal als ik mijn auto in de stad parkeer.
Ik snap ook dat vier parkeervakken meer vierkante meters is dan een gemiddelde studentenwoning.
Ik snap dus niet de woningnood, de prioriteit en het onnodige leed dat we elkaar hiermee aandoen.
Ik snap dat er in hoog tempo gebouwd moet worden.
Ik snap ook dat daarvoor niet genoeg bouwvakkers aanwezig zijn.

Die bouwvakkers die moeten ook ergens wonen. We bouwen geen woningen voor bouwvakkers in Eindhoven. We bouwen geen woningen voor Eindhovenaren in Eindhoven. Niet voor de oude, alleen voor de nieuwe.

En nu zijn er verkiezingen geweest en er kwamen filmpjes met geslaagde huizen projecten voorbij. Na zeventig jaar woningnood in Eindhoven wordt het tijd voor echte actie. Geen pleisters.

Zei ik snel? Ik bedoelde veel sneller. Heel, heel, heel veel sneller.